لبخندهای عمیق

انگار که با سرانگشت‌هایت بال کاشته باشی روی شانه‌هایم، تمام من میل به پروازه و پرواز. من با تو یاد گرفتم و می‌گیرم. رشد کردم و بزرگ شدم و میشم. صبور و آرام موندن، توکل و تلاش کردن، محبت و عشق و مهر بی‌دریغ داشتن. مردِ من، من همراه تو دارم زندگی کردن یاد می‌گیرم. دلم به چیزی وسط قلبت قرصِ برای ساختن؛ که بمونه بین خودم و قلبت. نشود فاش کسی..

کاش توی زندگی بعدی درختی باشم با برگ‌های سرخ. آرام و زیبا! ریشه کنم توی خاک، باد پاییزی برگ‌های قشنگم رو روی هوا برقص دربیاره و نسیم بهاری نوازشم کنه. نگین سرخی باشم بین سبزی گیاه و توی دلم جز جوانه‌ی مهر هیچ چیزی نباشه :)